Στον ΣΔ1 το πάγκρεας παράγει ελάχιστη ή καθόλου ινσουλίνη. Αυτό συμβαίνει γιατί το ανοσοποιητικό σύστημα, που φυσιολογικά καταπολεμάει ιούς και βακτήρια, επιτίθεται και καταστρέφει τα κύτταρα που παράγουν ινσουλίνη (αυτοάνοσο νόσημα).

Έτσι χωρίς ινσουλίνη, η γλυκόζη δεν μπορεί να μπει στα κύτταρα και παραμένει σε αυξημένα ποσοστά στην κυκλοφορία του αίματος. Παρουσιάζεται κυρίως σε παιδιά αλλά μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε ηλικία. Συχνά συνυπάρχει με άλλα αυτοάνοσα νοσήματα.

Είναι η πιο συχνή μορφή της νόσου και αφορά το 90-95% των διαβητικών. Συμβαίνει όταν τα κύτταρα παρουσιάζουν αντίσταση στη δράση της ινσουλίνης. Αυτό σημαίνει ότι ενώ παράγεται κάποια ποσότητα ινσουλίνης αυτή δε χρησιμοποιείται ικανοποιητικά.

Έτσι, η γλυκόζη δε μεταφέρεται στα κύτταρα και παραμένει υψηλή στο αίμα. Σε πιο προχωρημένα στάδια κάμπτεται και η ικανότητα παραγωγής ινσουλίνης από το πάγκρεας το οποίο τελικά εξαντλείται.

Είναι πιο πιθανό κάποιος να αναπτύξει ΣΔ2 αν είναι υπέρβαρος, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι όσα άτομα είναι υπέρβαρα τον αναπτύσσουν.

Σε αυτό το σημείο να τονίσουμε και την αξία της διατροφής σε άτομα που παρουσιάζουν Σακχαρώδη Διαβήτη.

Είναι μια προσωρινή μορφή διαβήτη που εμφανίζεται μόνο κατά την κύηση (Αφορά το 3-5 % κυήσεων). Συμβαίνει γιατί ο πλακούντας παράγει διαβητογόνες ορμόνες που εμποδίζουν τη δράση της ινσουλίνης.

Συνήθως είναι ασυμπτωματικός, γι’ αυτό σχεδόν όλες οι γυναίκες ελέγχονται προληπτικά κατά την κύηση. Αν διαπιστωθεί διαβήτης εγκυμοσύνης, στις περισσότερες γυναίκες ρυθμίζεται αν ακολουθήσουν ειδική δίαιτα. Σε λίγες περιπτώσεις μπορεί να χρειαστεί η χορήγηση ινσουλίνης.

Ο Διαβήτης κύησης έχει συνέπειες για τη μητέρα και το μωρό, τόσο κατά τη διάρκεια της κύησης όσο και μακροπρόθεσμα. Ενδεικτικά αναφέρουμε αυξημένο κίνδυνο προεκλαμψίας, εμβρυικού θανάτου, μακροσωμίας νεογνού, εμφάνισης ΣΔ2 στη μητέρα και παχυσαρκία στον απόγονο στο μέλλον.

(Μονογονιδιακές μορφές, διαβήτης μετά από μεταμόσχευση, κυστική ίνωση, παγκρεατίτιδα, χρήση κορτιζόνης κ.τ.λ.)

Ο ΣΔ1 εμφανίζεται ταχέως με τα κλασικά συμπτώματα που είναι η πολυουρία, η πολυδιψία και η απώλεια βάρους ενώ στο 1/3 των περιπτώσεων εκδηλώνεται με διαβητική κετοξέωση.

Αντίθετα στον ΣΔ2 μπορεί για πολλά χρόνια να μην έχει γίνει διάγνωση, γιατί η γλυκόζη ανεβαίνει σταδιακά και στα πρώτα στάδια δεν εμφανίζονται συμπτώματα.

Μάλιστα, θεωρείται ότι η νόσος έχει αρχίσει 5-10 έτη πριν διαγνωστεί ενώ αρκετοί ασθενείς διαγιγνώσκονται μέσω των επιπλοκών της νόσου (π.χ. έμφραγμα).

Άλλα συμπτώματα συχνά στον ΣΔ2 είναι η κόπωση, το θάμβος όρασης και οι συχνές λοιμώξεις.

Η διάγνωση γίνεται με εξέταση αίματος.

Ο ενδοκρινολόγος διαβητολόγος, αφού κάνει τις απαραίτητες εξετάσεις, θα σας ενημερώσει αν είστε διαβητικός.

Οι ενδείξεις στις τιμές των εξετάσεων για τα άτομα με διαβήτη είναι οι εξής:

Το σάκχαρο νηστείας (τελευταίο γεύμα τουλάχιστον 8ωρες πριν) είναι ίσο ή πάνω από 126 mg/dl (Μπορεί να χρειαστεί επιβεβαίωση).

Μια τυχαία τιμή σακχάρου είναι ίση ή πάνω από 200 mg/dl με τα τυπικά συμπτώματα που αναφέραμε.

Η τιμή γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης (Μ.Ο. σακχάρου το τελευταίο τρίμηνο) είναι ίση ή πάνω από 6.5%.

Το σάκχαρο, 2 ώρες μετά τη χορήγηση 75 γρ γλυκόζης είναι ίσο ή πάνω από 200 mg/dl.